Als betrokkenheid uitmondt in een arbeidsconflict
Heleen (*) werkt als radiologisch assistente in een streekziekenhuis. Ze maakt dagelijks röntgenfoto’s van botbreuken. Regelmatig komen er patiënten binnen die zijn mishandeld. Daarmee voelt ze zich erg betrokken. Uiteindelijk mondde haar betrokkenheid uit een een arbeidsconflict en kwam er een mediator aan te pas om het op te lossen.
Gruwelijke mishandeling aan de orde van de dag
Ze zeggen wel eens dat wat er achter de voordeur gebeurt niet naar buitenkomt. Heleen weet wel beter. Zij ziet wekelijks patiënten binnenkomen die kort daarvoor vreselijk zijn toegetakeld. Meestal is er sprake van huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderen. “Ik heb een prachtig vak, maar dit aspect vind ik erg moeilijk. Ik maak graag een röntgenfoto van een volwassen meid die gevallen is met hockey. Een keer je pols breken is zo erg nog niet. Dat hoort er een beetje bij. Maar als er een schattig knulletje van negen met een verbrijzelde kaak binnen wordt gebracht, houd ik het maar moeilijk droog.”
Professionele distantie
Heleen vertelt dat de leiding haar best doet om medewerkers op te vangen. “Natuurlijk is er oog voor wat het leed van patiënten met de behandelaar of assistent doet. Daar zijn allerlei protocollen voor. Maar er wordt ook gehamerd op de professionele distantie. Teveel betrokkenheid is ook weer niet goed, heet dat dan. Ik heb daar begrip voor. Het gaat natuurlijk altijd om de balans. In mijn vak kom je per definitie in aanraking met leed. En dat is prima.”
Betrokkenheid
“Ik merkte echter dat ik na een tijdje moeite kreeg om de juiste balans te vinden. Ik voelde me te zeer betrokken bij mishandelde patiënten. Daardoor ging ik slecht slapen en had ik soms een kort lontje. Op de werkvloer leidde dat steeds vaker tot uiterst onaangename situaties. Collega’s vonden het prima dat ik moeite kon hebben met dingen, maar ze accepteerden niet dat het invloed zou hebben op mijn werk.”
Arbeidsconflict
De situatie van Heleen werd maar niet beter. Er ging een jaar voorbij voordat het escaleerde. “Er werd een jonge vrouw uit Zwolle binnengebracht die volledig was afgeranseld door een vriend uit Heerenveen. Vreselijk was het. Toen ze me vertelde wat er was gebeurd, barstte ik in huilen uit en begon vreselijk te schelden. Woest was ik! Twee collega’s namen me mee naar de afdelingsmanager en eisten dat ik op non-actief werd gezet. Daarop reageerde ik weer verontwaardigd en ontstond er een hele nare ruzie. Officieel noemen ze dat een arbeidsconflict, geloof ik.”
Om tafel met de mediator
“Ik mag mijn manager graag, maar ze kan niet met conflict omgaan. Gelukkig weet ze dat van zichzelf en schakelde ze de hulp van een mediator in. De dag erna zaten we met de hele afdeling om tafel. Mijn collega’s gaven aan mijn gedrag niet langer te accepteren. Er was veel irritatie. Maar ze zeiden ook dat ze de Heleen van vroeger misten. Dat gaf me een warm gevoel van welkom. Ik kreeg zelf ook ruim de tijd om toe te lichten wat er met me aan de hand was. Collega’s gaven aan niet door te hebben gehad dat het zo heftig voor me was. Daar werden ze mild van.”
Weer met plezier naar het werk
Aan het einde van de sessie, die twee uur duurde, kwamen ze gezamenlijk tot de conclusie dat ze verder wilden met elkaar. De oplossing was simpel: Heleen ging voorlopig geen mishandelingen meer doen. Daarnaast ging ze op zoek naar een manier om beter vorm te geven aan haar betrokkenheid.
“Wat me opviel is dat de mediator het gesprek heel soepel leidde. Zonder veel te praten, wist ze iedereen het gevoel te geven even belangrijk te zijn. We hadden nog nooit eerder zo open en fijn met elkaar gepraat. Dat luchtte enorm op.”
Dit arbeidsconflict en de hulp van de mediator hebben Heleen veel opgeleverd. Sinds enkele maanden is ze vrijwilliger bij een organisatie die slachtoffers van mishandeling bijstaat. Ook heeft ze geleerd beter om te gaan met de emoties die de verhalen van patiënten bij haar oproepen. Inmiddels maakt ze in het ziekenhuis weer foto’s van iedereen.
* Uit privacyoverwegingen hebben haar naam en foto gefingeerd.